موسسه فرهنگی هنری نابینایان بصیر در تكاپو بهتر از آن باشيم كه هستيم
نوشته های مرتبط
بازدید: 326
دانشمندان روش جدیدی برای آموزش افراد نابینا ارائه داده‌اند که آنها را قادر میسازد با استفاده از نوعی وسیله حسی جایگزین (SSD)، از طریق گوش خود ببینند.
در این روش، نابینایان با استفاده از سیستم SDD یک تابلوی بینایی سنجی دارای حروف کوچکتر از استاندارد بین‌المللی برای نابینایی را میخوانند. هشت نابینای مادرزاد حاضر در آزمایش گروهی انجام شده معاینه چشمی نرمال، تست بینایی سنجی اسنلن (Snellen) را گذراندند و از لحاظ تکنیکی، معیارهای مورد توافق سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای نابینایان را کنار زده و به سوی یک سطح بینایی پایین حرکت کردند.
تست اسنلن (Snellen) یک آزمایش بصری استاندارد است که در آن بیمار یک تابلوی دارای حرف E با اندازه‌های مختلف و در چهار جهت گوناگون را مشاهده میکند. بیمار در فاصله‌ی ۶ متری از تابلوی مزبور نشسته، جهت E را تعیین میکند و بر حسب کوچکترین اندازه ای که میتواند بخواند، میزان بینایی وی تعیین میشود.
بینایی نرمال با اشاره به فاصله و اندازه نمادهای موجود در تابلوی بینایی سنجی ۲۰٫۲۰ در نظر گرفته میشود. شرکت کنندگان نابینای حاضر در تست گروهی به سطح متوسط ۲۰٫۳۶۰ رسیدند. این بدین معناست که آنها قادرند حروف را از فاصله ۲۰ متری که یک شخص با بینایی نرمال میتواند از فاصله ۳۶۰ پایی تشخیص دهد، شناسایی کنند. نتیجه ۲۰٫۳۶۰ از معیار سازمان بهداشت جهانی برای نابینایی که ۲۰٫۴۰۰ عنوان شده، بهتر است.
این محققان در مطالعه خود از یک نوع ابزار حسی جایگزین که توسط دکتر «پیتر میجر» از هلند طراحی شده و “The vOICe” نام دارد، استفاده کردند. این سیستم با استفاده از یک الگوریتم قابل پیش بینی، تصاویر را از یک دوربین مینیاتوری به منظره صوتی (soundscapes) تغییر میدهد. این امر به کاربر این امکان را میدهد گوش فرا دهد، سپس اطلاعات بصری تولید شده دوربین را تفسیر کند. کاربران ماهری که دوره آموزشی اختصاصی، اما نسبتاً کوتاه در لابراتوار را گذرانده بودند، توانستند از SSD برای شناسایی اشیاء پیچیده روزمره، مکان یابی افراد و ژست آنها، خواندن حروف و کلمات و حتی تشخیص حالات چهره استفاده کنند.
اخیراً، توانایی استخراج و “ترجمه” جزئیات ریز بصری به این شیوه در آزمایشی به رهبری «استریم – آمیت» به اثبات رسید. در این آزمایش برای نخستین بار کاربران نابینای vOICe با استفاده از صداها در یک تست بینایی سنجی استاندارد چشم پزشکی شرکت کردند. کاربران SSD به طور تعجب بر انگیزی نه تنها قادر بودند با استفاده از صداها بگویند Eهای تابلو به کدام جهت میچرخیدند، بلکه اکثر آنها توانستند این تست را در حروف با سایز کوچک و پایینتر از آستانه نابینایی استاندارد سازمان بهداشت جهانی اجرا کنند.
چنین قابلیتهای بصری حتی از تواناییهای ممکن پیشرفته‌ترین پروتزهای شبکیه (“چشمهای بیونیکی”) حال حاضر پیشی گرفته‌اند. در واقع، گرچه ممکن است کارآیی پروتزهای شبکیه در آینده پیشرفت و حس بینایی را به نابینایان اهدا کند، این فنآوری برای تمامی جمعیت بزرگ افراد نابینا قابل دسترس نخواهد بود.
