موسسه فرهنگی هنری نابینایان بصیر در تكاپو بهتر از آن باشيم كه هستيم
نوشته های مرتبط
بازدید: 382
مهمترین کار این است که کودک نابینای خود را به صورت طبیعی پذیرش کنید و بدانید که او هم مثل کودکان دیگر به تحرک، بازی، یادگیری و اجتماعی شدن نیاز دارد. در چنین شرایطی رشد او طبیعی خواهد بود.
تصویر والدین از فرزند خود و چگونگی رفتار با او
همواره باید واقع بین بود. باید با کودک نابینا طوری رفتار کرد که او هیچ گونه تفاوتی با دیگر همسالان بینای خود احساس نکند. باید کودک را با نام صدا زد چرا که او هم در انتظار پاسخ مطلوبی است. وقتی به کودک نابینا نزدیک می شویم باید به خوبی از حضور خود، او را آگاه کنیم و اگر احتمال می دهیم که ما را نمی شناسد بهتر است خود را معرفی نماییم.
وقتی در صدد راهنمایی فرد نابینایی هستیم باید ترتیبی دهیم که او بازوی ما را بگیرد و از ارائه کمک هایی که خود می تواند از عهده آن برآید پرهیز کنیم. از به کار بردن جملاتی از قبیل «اینجاست» «آنجاست» «برو آنطرف تر» «بگذار آن طرف»که برای او بی معناست اجتناب کرد.
باید بسیار دقیق و با معنا و مفهوم روشن برای نابینا صحبت نمود و او را راهنمایی کرد، به هنگام صحبت با کودک بهتر است روبه روی او قرار گرفت و به طور مستقیم صحبت کرد و از مکالمه غیرمستقیم و یا توسط شخص ثالث خودداری نمود. حتی الامکان از جابه جایی وسایل کودک نابینا بدون اطلاع او باید پرهیز کرد. زیرا که آنها وسایل خود را بر حسب حافظه در آنجایی که خود می دانند جست وجو و پیدا می کنند. مهمترین مسأله کودک نابینا آن است که خود را به خوبی و به طور کامل قبول کند.
تا آنجایی که ممکن است آنها را در فعالیت های مختلف شرکت دهیم، نه همه فعالیتها، بلکه در آن دسته از فعالیتهایی که می توانند در آن شرکت داشته باشند. تحرک و جهت یابی از اساسی ترین برنامه های آموزشی و توانبخشی کودک نابینا است، همواره باید توقع داشت که کودک نابینا روز به روز مستقل و خودکفا و مسئول می گردد. بنابراین در واگذاری مسئولیت ها باید توجه داشت که او نیز می تواند همانند دیگر همسالان بینای خود به تدریج از عهده مأموریت ها و مسئولیت های روزمره به خوبی برآید.
خانواده اولین محیط اجتماعی است که کودک با آن مواجه می شود. محیط مدرسه هرگز نمی تواند به اندازه محیط خانواده در رشد عاطفی و شخصیت کودک کمک کند. در چنین شرایطی اعضای خانواده مسئولیت سنگینی نسبت به کودکان دارند، زیرا از بدو تولد، کودک رفتار و طرز تلقی خود را از آنها تقلید می کند.
اگر چه کودک دانش، علم و مهارت ها را از محیط خارج از خانه یاد می گیرد ولی انگیزه یادگیری، درک ارزشهای علمی و به کارگیری دانش در راههای مثبت و سازنده را از محیط خانواده می گیرد. این یک امر طبیعی است که والدین به کودک خود محبت می کنند. آنها متوجه می شوند فرزند نابینایشان برای رشد شخصیت به گرمی و امنیت خانوادگی نیاز دارد. این نظریه که با کودک نابینای خود همانگونه رفتار کنید که با کودک بینای خود رفتار می کنید بسیار حائز اهمیت است.
هرگونه بی توجهی در دوران کودکی و یا اعمال شیوه های تربیت ناصحیح زیانی است که بعدها به سختی جبران می گردد. اگر بیش از حد برای کودک دلسوزی و همدردی کردید و یا برعکس، نسبت به او بی تفاوت بودید شخصیت او را خدشه دار کرده و او را به صورت یک فرد گوشه گیر و منزوی به اجتماع تحویل می دهید. هرگاه فرصتی پیش آید سایر اعضای خانواده و خویشاوندان باید مقداری از اوقات خود را صرف او کنند. وقتی کودک در بغل شماست و او را به کوچه و بازار می برید، او را به دوستان و همسایه ها معرفی کنید تا بدون مانع با او صحبت کنند.
به کودک خود این امکان را بدهید تا در اطراف اتاق به جست وجو و کنجکاوی بپردازد. اگر صدایی می شنود بگذارید جهت صدا را تعقیب کند. اشیاء را طوری برایش وصف کنید که ماهیت آنها را کاملاً درک کند. به او بگویید در اطراف چه می گذرد، برای او تعریف کنید که حال در خیابان هستیم و مردم دیگر هم در خیابان هستند. حالا مشغول خرید تمبر از پستخانه هستیم، حالا در ایستگاه اتوبوس منتظر هستیم و مردم دیگر هم در انتظار اتوبوس هستند.
چیزهایی را که توجه بچه های بینا را جلب می کند برایش توصیف کنید. جدیت شما طوری باشد که حتی الامکان شناخت و بینش او به حد برابری با بچه های بینا برسد.
نقش خانواده در بهبود و تکامل شخصیت کودک نابینا خلق کردن چشم و بینایی برای او نیست، بلکه برداشتن گامهایی در جهت بهبودی شخصیت فردی و اجتماعی او و امیدوار کردن او به آینده ای درخشان و سازنده است. شما به عنوان والدین کودک نابینا برای عملی کردن اهداف خود در این مسیر به حوصله، درک صمیمانه، عشق و علاقه و آگاهی نیاز دارید تا به مرور زمان آن را عملی سازید.
منبع: تبیان زنجان
