موسسه فرهنگی هنری نابینایان بصیر در تكاپو بهتر از آن باشيم كه هستيم
نوشته های مرتبط
بازدید: 173
والدین که برای نخستین بار مطلع می شوند که فرزندشان از دو چشم محروم است دچار سردرگمی یا تکذیب و انکار می شوند و نمی دانند چه عملکردی باید داشته باشند، از کجا شروع کنند و از چه کسی راهنمایی بخواهند. از آنجایی که از وضعیت جدید اطلاع کافی و مناسب ندارند، ناباوری ترس و اضطراب بر آنها مستولی شده و نگران آینده می شوند.
آشنایی با واکنش های اولیه والدین کودک نابینا
هرگاه در خانواده ای یک نابینا متولد می شود آیا می توان تصور کرد که چه اتفاقی رخ می دهد؟
والدین که برای نخستین بار مطلع می شوند که فرزندشان از دو چشم محروم است دچار سردرگمی یا تکذیب و انکار می شوند و نمی دانند چه عملکردی باید داشته باشند، از کجا شروع کنند و از چه کسی راهنمایی بخواهند. از آنجایی که از وضعیت جدید اطلاع کافی و مناسب ندارند، ناباوری ترس و اضطراب بر آنها مستولی شده و نگران آینده می شوند.
بیشترین واکنشی که در رابطه با تولد یک کودکنابینا مشاهده می شود، افسردگی است که اغلب به صورت اندوه یا سوگواری بروز می کند. دیگر واکنشهای اعضای خانواده شامل شوکه شدن، نامطمئن بودن، ناامیدی، عصبانیت است، دلیل این همه اضطراب آن است که والدین هرگز مسأله نابینایی را نشناخته اند. آنها آسیب بینایی را فاجعه ای بزرگ می پندارند و نمی دانند که احساس کودک نابینای ایشان با احساس آنان به کلی متفاوت است.
نقش و اهمیت پذیرش کودک نابینا توسط والدین
معمولاً نگرشی که پدر و مادرها به وضعیت فرزند نابینای خودشان دارند متأثر از بازخوردها و باورهای کلیشه ای جامعه است. بنابراین برای این که اولیای کودکان نابینا از نگرش مثبت و مولد نسبت به افراد نابینا برخوردار باشند باید با ارائه اطلاعات مؤثر، تغییراتی محسوس در حوزه شناختی ایشان ایجاد نمود تا آنان با احساس بهتری که نسبت به پدیده نابینایی پیدا می کنند با یک بازخورد مثبت و تازه، رفتاری معقول و مطلوب داشته باشند. والدین بعد از مدتی نه چندان طولانی و تأمل و تفکر، خود را آماده پذیرش واقعیت می کنند و از همین مرحله به بعد است که با توجه به نحوه و میزان شناخت و تجربه ای که از ماهیت نابینایی دارند احساس متفاوتی در آنها پدیدار می گردد و این خود مقدمه یک نظام تازه بازخوردی و یک رفتار متفاوت می شود.
در مرحله پذیرش، والدین خود را در فرایند درمان و استفاده از راه حلها دخالت می دهند. اطلاعاتی را که متخصص در مورد وضعیت کودک و درمان او ارائه می دهد بهتر درک می کنند. در این زمان بعضی از والدین جذب همکاری با سازمانهایی می شوند که در رابطه با وضعیت فرزند آنها و احتیاجات خانواده کار می کنند. در طول این دوره والدین شروع می کنند فرزند نابینا را مثل دیگران و حتی مانند خود قبول کنند و این توانایی را به دست می آورند که انرژی خویش را صرف مسائل و امور غیر از خود نمایند.
پدر و مادرها فراموش نکنند که فرزند آنها کودکی است با تمام خصوصیات یک کودک طبیعی منهای حس بینایی. او فقط نمی بیند و این تفاوت، او را آنقدر از کودک طبیعی دور نمی کند. به این ترتیب هر چه شما درباره تعلیم و تربیت او بیشتر بدانید موفق تر می توانید او را یاری کنید البته طبیعی است که پدر و مادری که با این مشکل روبه رو شده اند ناراحت و مضطرب باشند. لازم است تا آنها، نابینایی فرزند خود را بپذیرند و بدان عادت کنند.
منبع: تبیان زنجان
