موسسه فرهنگی هنری نابینایان بصیر در تكاپو بهتر از آن باشيم كه هستيم
نوشته های مرتبط
بازدید: 87
میراسماعیل صدقی آسا حسینی ۳۰ سال آخر زندگی را در آلمان گذراند و سالیان درازی در مرکزهای فرهنگی شهر کلن به عنوان آموزگار موسیقی، شاگردان بسیاری را پرورش داد و همواره به این می بالید که توانسته موسیقی ایرانی را به چندین شاگرد اروپایی بیاموزد.
به گزارش روابط عمومی موسسه نابینایان بصیر به نقل از ایران سپید پدر و مادر او اهل یزد بودند و با وجود شرایط نامساعد مالی، فرزند نابینای خود را برای تحصیل به تهران بردند. شش ساله بود که آموزش ویولون تار را نزد حسینعلی وزیری تبار، استاد سرشناس وقت، آغاز کرد و دیری نپایید که در نوازندگی و آهنگ آرایی یا همان تنظیم، نامش سر زبان ها افتاد، به طوری که در میان هنرمندان نابینا به “وزیری نابینایان” مشهور شد. او بااینکه به موسیقی سنتی علاقه مند و وفادار بود، همانند علینقی خان وزیری در تحول و تکامل این سبک پافشاری بسیار می کرد. موسیقی بومی سرزمین های گوناگون ایران را چنان دوست می داشت که به اصرار به رغم مخالفت اولیه استادانش به شهرهای گوناگون سفر کرد و پایان نامه اش در مدرسه عالی موسیقی را درباره موسیقی فولکلور نوشت و برای نخستین بار آوازها و آهنگ های ناشنیده کردی و لری را به کمک دستیارانش نت نویسی کرد.۲۴ ساله بود که همکاری خود را با گروه سرشناس شیدا آغاز کرد. حسینی که از آن زمان به گیاهخواری روی آورده بود، برای دوری از حیوان آزاری نوازندگی سازهای پوستی از جمله تار را رها کرد و در مدت کوتاهی از نوازندگان مطرح عود به شمارآمد. او را به حق به عنوان نوازنده راستین بربط شناخته اند زیرا این سازرا کاملا به سبک ایرانی و نه مانند بسیاری از بربط نوازان به سبک عربی می نواخت. ۲۸ ساله بود که تحصیل رشته حقوق را در دانشگاه تهران آغاز کرد ولی چون حاضر نشد در امتحان ایدئولوژیک شرکت کند، با اینکه همه واحدهای حقوقی را گذرانده بود، این رشته را رها کرد.
او بیش از ۱۵ سال در آموزشگاه های گوناگون در تهران معلم موسیقی بود و هم زمان به شاگردان نابینا نت خوانی می آموخت. حسینی از روی فروتنی هرگز با هیچ رسانه ای به گفتگو درباره کارها و آثار خود نپرداخت و آثارش را بهترین گواه فعالیت های خود معرفی می کرد. او سالها با بیماری سرطان دست و پنجه نرم می کرد اما به گواهی نزدیکانش هرگز از درد و رنج نمی نالید و تا زمانی که توان داشت، می نواخت، می آموخت و آموزش می داد. از آثار ماندگار او همکاری در ترانه های محبوب و مشهور “ایران ای سرای امید” و “از خون جوانان وطن” خوانده محمدرضا شجریان و همچنین تکنوازی ردیف محمود کریمی با عود است که هرکدام به روشنی دقت و ظرافت کار این هنرمند را نشان می دهند. حسینی با سازهای ماندولین و گیتار هم آشنایی کامل داشت و تا لحظه های پایانی زندگی این سازها را به دو شاگرد قدیمی خود آموزش داد. نگارنده هر بار که او را افسرده و پژمرده می دید، به بهانه ای یک پرسش فنی موسیقی را پیش می کشید و به این ترتیب به آسانی می توانست این هنرمند محبوب و انسان فرهیخته را سر ذوق و شوق بیاورد.
منبع : روزنامه ایران سپید
