موسسه فرهنگی هنری نابینایان بصیر در تكاپو بهتر از آن باشيم كه هستيم
نوشته های مرتبط
بازدید: 1741
یکی از پندارهای اشتباه درباره افراد نابینا این است که آنها تنها قادر به انجام کارهای محدودی هستند. حتی وقتی می شنویم که فرد نابینا کار تازه یا ابتکاری انجام داده ، اعتنایی نمی کنیم یا آن را در لیست کارهایی که نابینایان قادر به انجام آنها هستند قرار می دهیم . به ندرت به بازبینی فرضیات اشتباه خود درباره نابینایان می پردازیم.
واقعیت آن است که ما خود به عنوان والدین، معلم، دوست، دشمن، خویشان و حتی خود فرد نابینا چنین تفکر غلطی را به فرزندان نابینایمان می آموزیم . جوان نابینا به این نمی اندیشد که “چه کاری می خواهد انجام دهد ” و ” چگونه باید آن را انجام دهد” بلکه همیشه به این فکر می کند که “نابینایان چه کارهایی می توانند انجام دهند؟” و “کدامیک از کارهایی که نابینا قادر به انجام آن است در حیطه علایق اوست؟”
اکنون هیچ تفکر اشتباهی درباره کارهایی که نابینایان انجام می دهند، وجود ندارد. نابینایانی را می بینیم که از کار خود به عنوان دستیار پزشک، ساز کوک کن های پیانو، مددکاران اجتماعی، بسته بندی، برنامه نویسی کامپیوتر و وکالت راضی و خوشحالند . اما هر فرضیه ای که نابینایان را تنها به این مشاغل محدود کند، مطلقا اشتباه است.
مقالات زیر درباره نابینایانی است که به کارهای مختلفی مشغولند. برخی از این مشاغل با تصورات ما مطابق بوده و برخی کاملا مغایرند. نکته مهم اینجاست که آنها کار متناسب با علاقه و توانایی خود را یافته اند – بدون توجه به اینکه کارشان مطابق با مشاغلی باشد که افراد نابینا قادر به انجامشان هستند.
آل سانچز از شروع کار خود به عنوان تعمیر و تنظیم گر پیانو صحبت می کند
یادداشت ویراستار: مقاله زیر برگرفته از ماهنامه NFB از سری مجلات ایلینویز است.
در نوامبر سال ۱۹۸۵ به اسپوکان نقل مکان کردم تا حرفه خدمات پیانو را شروع کنم . آن موقع تازه دوره آموزشی ۲۰ ماهه ای را در موسسه پیانوی امیل وایز در ونکوور تمام کرده بودم . اسپوکان را انتخاب کردم چون سیستم نقلیه عمومی خوبی داشت و می توانستم حرفه خود را در این شهر معرفی کنم.
در آوریل ۱۹۸۵ در سمینار سالانه صنف پیانوشرکت کردم و فرصت خوبی یافتم تا شهر را بهتر بشناسم . در آنجا با افرادی که به حرفه من مشغول بودند ملاقات کردم و به آینده کاری خود اطمینان یافتم. آنها هنگام شروع به کار فرصت هایی در اختیارم گذاشتند و من کمال تشکر را از آنها دارم. چند هفته طول کشید تا محلی برای کار و اقامت پیدا کنم . به خانه ای نیاز داشتم که در مسیر خط اتوبوس بوده و فضای کافی برای انجام کار داشته باشد. باید مجوز لازم و شماره های تشخیص مالیاتی را نیز تهیه می کردم.
یادداشت هایی در بولتن های عمومی، مغازه های خوار بار فروشی، راهروهای بولینگ، خشکشویی ها و غیره گذاشتم . کم کم تماس هایی برای کار گرفته شد. در موزیک سیتی اسپوکان – که بزرگترین مرکز فروش پیانو بود گشتی زدم و با فروشندگان و مشتریان صحبت کرده و به آنها گفتم که می توانم پیانوهایشان را تعمیر کنم .
بعد از مدتی آنها به من احتیاج پیدا کردند و کم کم مشتریان زیادی با من تماس گرفتند. با برخی کلیساها تماس گرفته و قراردادهای یک ساله بستم و به این ترتیب دو موقعیت شغلی عالی بدست آوردم. اکنون سفارشات زیادی از سوی مشتریان قدیمی دریافت می کنم .
از پیشرفت کارم راضی ام . در طول روز می توانم چهار پیانو و گاهی با کار بعد از ظهر پنج پیانو را تعمیر کنم. مایلم شش روز هفته را کار کنم و البته باید زمانی را نیز برای کار روی کتاب اختصاص دهم . راننده ای استخدام کرده ام که ۴ تا ۵ روز در هفته مرا به محل کارم می برد.
بهترین کار برای یافتن او دادن آگهی به روزنامه های محلی بود، او رانندگی میکند، برایم مطلب می خواند و اگر وقت داشته باشد در کار تعمیر کمکم می کند. ۲۰ تا ۳۰ درصد کار های خود را با اتوبوس، عصا یا به کمک سگ راهنما انجام می دهم . ولی فکر نمی کنم بردن سگ به خانه های مردم عاقلانه باشد، چون نمی دانم آنها با گربه هایشان راجع به سگم چه احساسی خواهند داشت. اما وقتی به مغازه ها ، کلیسا و مدارس می روم سگم را نیز با خود می برم.
اکنون ۲ تا ۳ پیانو را در روز کوک می کنم. هنوز تمام فوت و فن خود را برای کسب در آمد به کار نگرفته ام چون هدفم بیشتر انجام دادن درست کارم و راضی ساختن مشتری است . تماس ها روز به روز افزایش می یابند و فکر می کنم این افزایش دوام خواهد داشت. در حال حاضر منفعت خوبی از کار خود برداشته ام و شک ندارم که در آینده نیز افزایش خواهد داشت. کارم خیلی عالیه و دوست ندارم که تمام روز بیکار باشم و نابینایی هم برایم مشکل عمده ای ایجاد نکرده است.
این پست ادامه دارد….
منبع:Future Reflections Fall 1988, Vol. 7 No. 3
مترجمان: خانم خلیلی- آقای وکیل زاده
اقا لینک مطلبو من پیدا نکردم.میشه راهنماییم کنید؟