خانه / علمي / آیا نابینایان می توانند ستاره شناس شوند؟

آیا نابینایان می توانند ستاره شناس شوند؟

بازدید: 120

درطول تاریخ انسان در مورد چگونگی پیدایش دنیا، شکل گیری خورشید و زمین، آغاز حیات در زمین سوال های زیادی مطرح کرده است تا بتواند جایگاه خود را در پهنه ی گیتی درک کند.

عده ای با رجوع به مذهب به دنبال پاسخ هستند. علم ستاره شناسی از نظرعلمی به این سوالات جواب می دهد.

من به عنوان یک ستاره شناس می دانم که بسیاری از دانش آموزان توسط  ستاره شناسی شگفت زده شده اند. ممکن است برخی نجوم را به عنوان شغل انتخاب کنند اما بیشترشان این علم را دریچه ای به سوی دیگر عرصه های دانش و فن آوری می دانند.

من نابینا نیستم ولی به شدت احساس می کنم سوالاتی که در ستاره شناسی مطرح می شود برای همه افراد مهم هستند . همه ما می خواهیم بدانیم که چه کسی هستیم، جایگاهمان در این جهان چیست و به سوی کجا می رویم.

علاوه براین، جهان از آن همه انسان هاست! در این مقاله می خواهم برخی دیدگاه های خود را در مورد سروکار داشتن با دانش آموزان نابینا یا کسانی که دچار اختلال بینایی هستند و در عین حال نجوم می آموزند با شما قسمت کنم.

دکتر برنارد بک وینچاتز (نویسنده مقاله) به دانش آموزان نابینا ستاره شناسی می آموزد

وقتی کارم را در “لمس کیهان” * شروع کردم به زودی دریافتم که دیدگاه های نادرستی درمورد نجوم وجود دارد،بسیاری از مردم براین باورهستند که نجوم یک علم بصری است، تصور آنها از یک ستاره شناس کسی است که ازدرون تلسکوپ به آسمان نگاه می کند و از آنچه می بیند یادداشت برمی دارد. شاید این روشی باشد که گالیله، ۴۰۰ سال پیش از آن استفاده می کرده اما اکنون ستاره شناسی نوین خیلی متفاوت شده است. دوربین های دیجیتالی با توان های بسیار بالاتر از چشمان ما به عنوان آشکارسازهای نورجمع آوری شده توسط تلسکوپ استفاده می شود. این دوربین ها به ما این امکان را می دهد که کوچکترین تفاوت در درخشندگی، موقعیت وشکل ظاهری اجرام را اندازه گیری کنیم. وقتی دوربین ها نور ناشی از اجرام آسمانی را به صورت الکترونیکی ثبت کردند، این نور به یک رایانه منتقل می شود وبا استفاده از نرم افزارهای ویژه مراحلی را طی می کند. ستاره شناسان از چشمان خود برای خواندن اعداد، داده ها و نمودارها استفاده می کنند ولی چشمان آنها به عنوان یک وسیله علمی برای انجام اندازه گیری ها تلقی نمی شود.

دیدگاه نادرست دیگری هست که ستاره شناسان باید به قله کوه ها در نقاط  دور سفر کنند تا بتوانند به مشاهده و رصد آسمان بپردازند. اکثر تلسکوپ ها را می توان از طریق اینترنت هدایت کرد. مثلا من رصدهای لازم برای پایان نامه ام را با تلسکوپی در رصد خانه ی آپاچی پوینت درنیو مکزیکو انجام دادم و هرگز به آنجا سفرنکردم. ازدفتر خود در دانشگاه واشینگتن در ستل روند انجام کار را از طریق اینترنت برای تلسکوپ فرستادم. یک متخصص فنی آنلاین هم آنجا بود تا در صورت ایجاد مشکل در نحوه عملکرد تلسکوپ مرا راهنمایی کند. عقیده من این است که شما می توانید منجم شوید حتی اگرسفر کردن به این نقاط  دورو یا هدایت یک تلسکوپ بزرگ برای شما دشوار باشد.

مورد دیگر، تلسکوپ های خودکار درفضا می باشد. بسیاری از مشاهدات با این تلسکوپ ها انجام می شود تا از مزاحمت هایی که جو زمین ایجاد می کند به دور باشند. من از مشاهدات تلسکوپ فضایی هابل استفاده می کنم که در ارتفاع ۶۰۰ کیلو متری بر فراز زمین سیاره ما را دور می زند. هابل توسط تعدادی از ستاره شناسان، مهندسان و متخصصان فنی در موسسه علمی تلسکوپ فضایی هدایت می شود. طرح های پیشنهادی ستاره شناسان از سراسر دنیا به این گروه ارسال می شود تا برای آنها مشاهدات رصدی را هدایت کنند. بعدا داده ها به منظور تحلیل و تفسیر علمی برای ستاره شناسان فرستاده می شود.

هم اکنون مهم ترین و دشوارترین بخش کار ستاره شناسان پاسخ به سوال های جالب نیست بلکه پرسیدن آنهاست. اما لازمه دست یابی به این پرسش ها آن است که آنها به طور مداوم مقالات مختلف را مطالعه کنند تا اطلاعات به روزتری در مورد آنچه سایر دانشمندان در سراسردنیا انجام می دهند دریافت کنند. وقتی یک پرسش جالب را مطرح کردند باید به جمع آوری و تحلیل داده هایی که برای پاسخگویی به آنها نیاز دارند بپردازند. سرانجام، آنها نتایج خود را با تحقیقات دیگران مقایسه و در مطبوعات نجومی مقالات خود را منتشر می کنند تا بقیه همکارانشان نیز از یافته های آنها مطلع شوند. گاهی وقت ها آنها قادر به پاسخگویی به پرسش های خود هستند ولی در بیشتر موارد تنها یک تکه دیگر به پازل افزوده می شود. ستاره شناسان باید ریاضیات و مهارت های رایانه ای خوبی داشته باشند با این وجود درکاریک ستاره شناس چیزی وجود ندارد که یک فرد نابینا را از دنبال کردن این عرصه بازدارد.

 ستاره شناسی نوین به خود ی خود به ما در مورد ماهیت نابینایی نکاتی را می آموزد. از آنجا که همه اجرام در فضا از دید انسان ها بسیاردور هستند، ما باید هرآنچه را که می خواهیم بدانیم از نوری که آنها به ما می فرستند بدست آوریم.

نور از امواج کوچک میدان های الکتریکی و مغناطیسی تشکیل شده است. طول این امواج بسته به رنگشان تغییر می کند. نور مرئی بخش کوچکی را شامل می شود. امواج رادیویی، ریز موج ها و تعدادی دیگر از امواج برای چشمان ما نامرئی هستند. اما این موضوع هیچگاه ستاره شناسان را از ساخت ابزارهایی که قادر به آشکارسازی امواج نامریی که چشمان ما قادر به مشاهده آنها نیستند باز نمی دارد.اگر کمی در این باره فکرکنید درمی یابید که فرق میان یک فرد بینا و نابینا خیلی جزئی است. درست است که مشاهده نورمرئی چه در علم و چه درزندگی روزمره مفید است اما درسی که نجوم به ما می دهد این است که اگر شما با چشمانتان نمی توانید نورمرئی را ببینید، به دنبال روش های دیگری برای دیدن آن باشید. برای مثال با استفاده از فن آوری یا چشمان افراد دیگر! بنابراین نابینایی به هیچ وجه نباید مانع دنبال کردن علایق و رویاهای این افراد شود.

 یکی از کارکنان ناسا که مشکل بینایی دارد اما با این حال در کار خود بی نظیر بوده و می تواند هواپیما را کنترل کرده و به پرواز درآورد.

 پاورقی:

* کتاب بریل ناسا در مورد نجوم که تصاویر تلسکوپ فضایی هابل را دردسترس افراد نابینا یا کسانی که مشکل بصری دارند قرار می دهد.

منبع: سایت آسمان پارس

درباره ی madadi

همچنین ببینید

شکست انسان از کامپیوتر در سخت‌ترین بازی دنیا

بازدید: 164با توجه به پست جدید وب سایت بصیر درباره ابتکار شرکت فیسبوک در ابزار …

احداث پارک ویژه نابینایان

بازدید: 282احداث پارک ویژه نابینایان/ توانمند سازی معلولان

یک دیدگاه

  1. I guess finding useful, reliable iniatmorfon on the internet isn’t hopeless after all.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

سه × دو =